Het was een zaterdag zoals elke daarvoor, maar toch was vandaag wel degelijk compleet anders. Zelfs zou je kunnen zeggen dat deze zaterdag, hoewel praktisch hetzelfde, in elk opzicht totaal verschilde met eerdere zaterdagen. Namelijk, het was deze zaterdag de zaterdag waarop de trots en de letterlijke liefde voor de club (lees: Excelsior 6) haar laatste strijd richting het zo begeerde kampioenschap zou voeren tegen een onbekende ploeg.
Ja, reeds zult u zich ongetwijfeld afvragen hoe het in vredesnaam mogelijk is dat het grootste cultteam in de geschiedenis van korfbal (lees: Excelsior 6) op haar laatste wedstrijd nog altijd niet haar rivaal had getoucheerd gedurende de competitie. Dit fenomeen heeft zich voortgedaan uit de onprofessionele houding (want dat was het) die Fluks 4 hield wanneer zij ons dienden te ontvangen in hun eigen gastvrijheid, maar in plaats daarvan een reserveploeg inschakelde daar zij zich liever nestelden in bezigheden die niet lagen rondom het in hun gastvrijheid ontvangen van ons. Vanzelfsprekend beantwoorden wij deze arrogantie met een oorverdovende slachting waar Fluks nooit meer overheen is gekomen, maar dat is een ander verhaal.
Gezien dus het feit dat Fluks 4 voor het boegbeeld van Excelsior (lees: Excelsior 6) onbekend terrein was, en bovendien wij vanuit een sportief perspectief, zeer sportief waren geweest tegen ODO en DES weken daarvoor, waren wij allen voorbereid op een confrontatie waaruit wellicht wederom een stukje sportiviteit voort zou kunnen komen. Vanzelfsprekend verkeerden wij wel in een positie waarin wij hoe dan ook kampioen zouden worden, in deze positie hadden wij ons namelijk weken terug geforceerd. Echter, afhankelijk van de configuratie van de uitslag van de confrontatie met Fluks zou het eventueel misschien mogelijk kunnen zijn geweest dat mits Fluks met meer punten naar huis zou gaan dan überhaupt theoretisch mogelijk kon zijn ooit in welke omstandigheid dan ook, dat ze dan zeg maar samen met DES en ons de kampioenstitel zouden delen, bij wijze van spreken als het ware, misschien. Dat zagen we niet zo zitten dus we hebben ook gewoon gewonnen, en we zijn ook wel gewoon kampioen enzo, maar toch was het idee geplant waardoor de vanzelfsprekendheid van ons eigen kampioenschap toch een beetje ruimte maakte voor een stukje euforie wanneer dit uiteindelijk toch plaatsvond.
Wat betreft de wedstrijd, we stonden eigenlijk de hele tijd achter omdat we iets hadden van, jaja komt zo wel weetjewel, de zon scheen en het was allemaal wel chill dus we scoorden gewoon een beetje mee. Op een geven moment was het nog tien minuten en toen hebben we rustig aan bijgetrokken en Fluks teder in de hoek van het veld gekleineerd tot een hoopje verlies, alles volgens het plan dat onze extraordinair fantastische coach en trainer zorgvuldig als altijd had geconstrueerd zoals alleen zij dat kan. Willeke (want eh, dat is onze coach) is eigenlijk een soort ridder. Als ik in het veld sta en ik kijk naar de reserve bank zie ik Willeke letterlijk met een harnas langs de zijlijn de coaches van de tegenstander klieven met haar zwaard der strategie. Ik overdrijf hier absoluut niet wanneer ik zeg dat Willeke naar mijn idee het concept ‘briljant’ is, waarmee ik dus bedoel dat wanneer Willeke een beslissing maakt die briljant is, die beslissing letterlijk haar eigen reflecteert, namelijk het concept ‘briljant’. Ook deze zaterdag was zij weer vanaf het begin tot het eind bezig met de wedstrijd winnen, haar beslissingen waren zoals zij, onfeilbaar. “Hee daar gaat iets niet goe…” NEE WANT WILLEKE GRIJPT IN. “Oh wacht wat gebeurt daa…” DACHT HET NIET WILLEKE HEEFT HET OPGELOST “Oh nee kijk nou het lijkt wel of daar iets mis ga…” WILLEKE ZEGT NEE.
Willeke coacht niet, Willeke is zoals ik eerder schreef een ridder, en ridders coachen niet. Ridders bestijgen hun paarden en chargeren het probleem de grond in alsof het niet bestaan heeft. Zo behandelt Willeke wedstrijden, als een ridder met een paard. En zo hebben we Fluks naar huis gestuurd, de grond in, als of ze nooit hebben bestaan. En zo hebben we ons kampioenschap verzekerd, als of het altijd al van ons is geweest.