Met nog maar een paar nachtjes slapen begint het toch wel erg spannend te worden: het recreantentoernooi aanstaande zaterdag bij Lynx in Leidschenveen, waaraan de ouderselectie meedoet. De ouders begonnen de laatste paar dagen wat last te krijgen van zenuwsymptomen, zoals slapeloze nachten, klutsende okseltjes, knikkende knieën en misschien wel wat incontinentieverschijnselen (ik heb het niet nagevraagd).

?Aan de trainers van deze avond, de frisse meiden Emily en Sabine, de taak om de ouders van een voldoende absorberende korfballuier (=metafoor!) te voorzien, om ervoor te zorgen dat de ouders komende zaterdag “droog” uit het toernooi komen.

Dat deze training een groot succes ging worden, was al vanaf moment 2 duidelijk. Niet vanaf moment 1 (dat ongeveer twee seconden voor moment 2 afspeelde) en dat had enigszins, een ietsiepietsie, met een minuscule bijdrage, te maken met de woorden van Emily die ze bij aanvang van de training uitsprak tegen de ouders: “Wij hebben nog nooit training gegeven”. Punt.

Daar stonden we dan als ouder. In onze beste kloffie. Hunkerend naar korfbaltechnieken, -tactieken, -inzichten, noem maar op, alles wat er aan kan bijdragen om over een paar dagen met opgeheven hoofd het zaalveld van Lynx af te lopen. Al onze hoop was gevestigd op de trainers van vandaag: zij gaan ervoor zorgen dat we goed worden, zij zullen ons geven wat we nodig hebben om te knallen, en daarmee zal onze dappere daad - het inschrijven voor het toernooi - beloond worden met victorie en triomf!

En dan: “wij hebben nog nooit training gegeven.” De grond trilde en schudde en leek onder onze voeten ineen te storten. Enkele ouders vielen op hun knieën en schreeuwden het uit, een paar anderen krulden zich op en begonnen zachtjes te wenen en inderdaad… een aantal bleken incontinent te zijn. En dat allemaal twee hele seconden lang. Want zo lang duurde het voordat moment 2 zich voltrok. Het moment van de verlossing. De verlossende woorden kwamen opnieuw van Emily, in vorm van de volgende zin, direct volgend op haar vorige zijn: “Tenminste, niet aan volwassenen, maar we hebben wel F-jes getraind!”.

De collectieve zucht van verlichting was hoorbaar. De wolken braken open en de zon scheen opeens snoeihard! Alle angsten en onzekerheden verdwenen als smeltende sneeuw. F-jes!!! Dat is ons niveau! Dat ging helemaal goed komen, en alle ouders waren weer laaiend enthousiast over hetgeen de trainers het komende uur voor ze in petto hadden.

Terugkijkend op de training kan er maar één conclusie worden getrokken: Emily en Sabine beheersen het alfabet niet! Wat nou F-jestraining? Wat zij de ouders hebben laten doen was minstens B. Misschien wel B+. Misschien wel A. De ouders stonden na moment 2 vrolijk en ontspannen in de startblokken voor het lijnenspel, tikkertje en stand-in-de-mand, allerhande leuke en leerzame spelletjes die bij de F-jes worden gedaan. Maar in plaats daarvan werden ze gedrild met allerhande schiet- en tactische oefeningen, waarbij het nodige moest worden gelopen. De trainers hadden zelfs het wedstrijdelement qua duur – normaal 10-15 minuten – bijna verdubbeld tot 25 minuten. Afzien met hoofdletter A. Er waren meer ouders (9) op de training aanwezig dan nodig voor het wedstrijdje (8), en dat was maar goed ook. Want om de paar minuten was er wel een ouder die met de tong op de knieën naar de bank kroop om op adem te komen.

Uiteraard, allemaal gekkigheid hierboven. Natuurlijk hebben de ouders weer gigantisch genoten van de training! En ze hopen Emily en Sabine graag nog een keer als trainer terug te zien. Door de training van vanavond zijn de ouders weer een stukje verder in hun korfbalverhaal, en al wat ze tot nu toe hebben geleerd, zullen ze zeker proberen toe te passen in de toernooiwedstrijden. Het moge duidelijk zijn, dat mocht de ouderselectie een goed resultaat op het toernooi bereiken, dit geheel is te danken aan alle trainers, en vandaag in het bijzonder aan Emily en Sabine. Een slecht resultaat is volledig te wijten aan de ouders zelf. Niet dat ze daar ook maar enigszins om malen, de fun-factor-cup zit al lang en breed in the pocket, en daar gaat het om!

Volgende week de laatste oudertraining in 2014, verzorgd door Laura.